Pamiątki i próby

Przerabianie mebli to dla mnie ogromne wyzwanie, o czym świadczą okazy "nadgryzione" przeze mnie i pozsotawione "na później" w garażu - ku niezadowoleniu męża... Sławą niechlubną owiany jest już kawowy stolik, ktorego czyszczenie śni mi się po nocach, choć muszę przyznać, że ostatnio NA PRAWDĘ przyśnił mi się pomysł na jego wykończenie, które oszczędzi mi żmudnych godzin spędzonych na zdrapywaniu "beleczym" warst ciemnobrązowej bejcy/mazi...och...na samą myśl cierpnie mi skóra...a stolik z każdą wizyta w garażu woła o pomstę do nieba..no i gościć się nie ma jak w salonie niestety...

Także plan na sierpień - dokończyć nasz nieszczęsny kawowy i zamknąć ten rozdział...

Tymczasem w trakcie zmian jest okaz dla mnie szczególnie cenny - bo szafka, a właściwie stolik nocny  dziadka Leona. Jedyna pamiątka po nim, z którą wiąże się wiele wspomnień z rodzinnego domu. Niewiele mam wspomnień związanych z dziadkiem, dane nam było tylko sześć wspólnych lat, tych pierwszych najważniejszych...pamiętam zapach wody kolońskiej, silną dłoń na głowie i ciepły uśmiech. Pamiętam też malucha, którym jeździł i jego zimowy płaszcz...

Stolik przez lata stał w sypialni rodziców. szufladka zamykana na klucz skrywała najbardziej pożądane przez każdą małą dziewczynkę skarby - biżuterię mamy:)
Druga szufladka pełna była po brzegi naszych rysunków, laurek, obrazków, wyklejanek, które mama pieczołowicie przechowywała. Każda rysa, niedbale wbity gwóźdź, slad po uchwycie - mają swoją historię, często zapomnianą, schowaną glęboko w zakamarkach pamięci.

Kiedy rok temu dostałam ten stolik od rodziców cieszyłam się jak małe dziecko. wiedzialam od samego początku, że stanie na honorowym i reprezentacyjnym miejscu w naszym korytarzu i będzie witał gości, a nam wiernie służył jako sekretarzyk. Do tej pory stoliczek stał w garażu, a jakże, częściowo oszlifowany, czekając na dalsze prace. Teraz nadal czeka, choć już w miejscu, w którym będzie już na stałe - w naszym przedpokoju.

Dziś tylko powierzchownie wyczyszczony, bez uchwytów, lekko odrapany - uwielbiam go takim, jaki jest, choć z pewnością doczeka się kolejnych zmian. wiem tylko jedno - nie wymienię w nim blatu, choć jest odbarwiony i powykrzywiany i widać powbijane gwoździe - to serce tego mebla. Nie wstawię też brakujacych szczebelków, bo z ich brakiem wiąże się historia, jak to dziadek nie mógł zmieścić radia i nieszczęsne szczebelki wyciął...niech zawsze przypominają mi o Nim...

Nad stolikiem zawisła moja wymarzona tablica - zrobiona ze zdobycznej ramy lustra, którą oczyściłam i pomazałam dębową i orzechową bejcą i białą farbą. Brakuje jej jeszcze haczyków na klucze i woreczek z kredą i drewnianego dekoru - poszukuję go caly czas:)

A dziś na stoliczku pozuje moja pierwsza w życiu broszka, bo zainspirowana Waszymi cudeńkami postanowiłam się zmierzyć z groszkową tasiemką i swoim pomysłem na tę ozdobę. skromna, idealna do ulubionego białego topu czy jeansowej katanki, a w połączeniu z moimi ulubionymi koralami całkiem elegancka ozdoba...

Nazbierało się rzeczy do pokazania, w kolejce oczekują przetwory i slodkości, poduchy tarasowe, ogród...już niedlugo:)

Bardzo, ale to bardzo dziękuję Evels Look i Mamie84 za otrzymane wyróżnienie

Bardzo trudno jest mi nominować kolejne osoby, a ponieważ największą nagrodą dla mnie są Wasze odwiedziny i komentarze, postanowiłam zamieścić u siebie bannerek z hasłem "WYRÓŻNIENIA, NIE, Dziękuję":) I nie dlatego, że ich nie chcę, ale dlatego, że chciałabym obdarowac nimi Was wszystkich, których blogi regularnie czytam i podziwiam, a jest ich prawie 200!!!
Nie zapominajcie o mnie!

Milego tygodnia:)

W następnym poście zdradzę coś o sobie w zabawie w niedokończone zdania...Miszko - dziękuję za zaproszenie!!!:)